“Co za nieludzka istota mogła nazwać to nagraniem?” zapytał Forrest J. Ackerman – “Staraliśmy się tylko być zabawni” odpowiedział Rowland Howard.
Wszystko zaczęło się w Melbourne w Australii około roku 1973. Sześciu znajomych ze szkoły, spotykających się w domu kultury w Caulfield (przedmieścia Melbourne), postanowiło założyć zespół. Łączyły ich wspólne pasje, muzyka, narkotyki, alkohol i imprezy. W skład grupy wchodzą przyszli członkowie The Birthday Party: Nick Cave, Mick Harvey i Phill Calvert. Nick Cave zostaje wokalistą zespołu, Mickowi Harveyowi przypada rola gitarzysty i klawiszowca, a Phill Calvert zasiada za perkusją. Zespół funkcjonuje pod różnymi nazwami, nie ma także stałego repertuaru – grywają kilka rock’n’rollowych kawałków, covery Alice Coopera oraz blues-rockowego tria West, Bruce and Laing.
W 1975 roku członkowie zespołu kończą szkołę, jednak podejmują decyzję o dalszej kontynuacji działalności zespołu. Do składu dołącza basista – Tracy Pew. W dziejach muzyki w tamtym okresie trwa wielka rewolucja – rodzi się punk rock – zespół Nicka Cavea i spółki jest także pod wpływem oddziaływania tego ruchu, grupa przyjmuje nazwę The Boys Next Door (Chłopcy Z Sąsiedztwa), zaczynają także powoli pracować nad własnym repertuarem. Pojawia się nowy członek: Rowland Stuart Howard (gitara) – po jego dołączeniu następuje zmiana w muzyce zespołu.
Grupa gra liczne koncerty w Australii, nagrywa kilka singli i wydaje płyte “Door, Door”. Jest o nich dość głośno, spora w tym zasługa ich zainteresowań alkoholowo-imprezowym, co doprowadzało często do prawdziwego kataklizmu – mają zakaz grania koncertów w wielu klubach w ojczyźnie. Postanawiają podbić Wyspy Brytyjskie – “Chłopcy Z Sąsiedztwa” wyjeżdżają do Londynu pod koniec lutego 1980 roku. Dnia 28 lutego grają ostatni koncert w Melbourne, jak to się póżniej okaże, jest to także ostatni koncert pod szyldem The Boys Next Door. Podczas trasy rozdawany jest darmowy singiel “Happy Birthday / Riddlehouse”. Z wyjazdem na Wyspy członkowie zespołu wiązali również nadzieję na możliwość zarobku.
Zespół postanawia zmienić nazwę – “Ta nazwa była czymś czego nie lubiliśmy od dłuższego czasu, ale to było bardzo niewygodne by ją zmienić. Ale wyjazd do Londynu, był idealną sposobnością by to zrobić. W tamtym czasie szukaliśmy raczej bezskutecznie odpowiedniej nazwy dla grupy, przypuszczam że byliśmy w trakcie pisania piosenki nazwanej Happy Birthday wtedy. The Birthday Party to był jeden z innych tytułów które mieliśmy dla niej” – opowiada Rowland S. Howard. Jednak biografia Nicka Cavea autorstwa Iana Johnsona podaje, że nazwa pochodzi od sztuki Harolda Pintara o tym samym tytule. Możliwe także, że Cave pomylił się i przypisał pochodzenie nazwy nieistniejącej scenie urodzin w “Zbrodni I Karze” Dostojewskiego, choć mógł to zrobić celowo.
Choć nazwa zespołu zmieniła się, to w listopadzie wychodzi płyta “The Boys Next Door / The Birthday Party” wydana jako kompilacja. Pod nowym szyldem zostają wydane utwory nagrane jeszcze przed zmianą nazwy, które potem zostają określone jako te pasujące bardziej do stylistyki The Birthday Party.
Po przeprowadzce do Londynu jest ciężko – tylko jeden z członków zespołu ma stałą pracę, reszta pracuje dorywczo. Pierwszy koncert przed brytyjską publiką grają 28 czerwca 1980. Kilka dni później na ich koncert trafia Ivo Watts-Russell, założyciel i szef wytwórni 4AD – wytwórnia ta nawiązuje współpracę z The Birthday Party czego owocem jest singiel “The Friend Catcher”. Ostatni koncert na Wyspach zespół gra 3 listopada i powraca do ojczyzny.
Po wydaniu kilku singli grupa nagrywa longplaya “Prayers On Fire”. Jest rok 1981, w prasie pojawiają się krytyczne recenzje tego albumu, co nie zraża muzyków. Jak pisał jeden z krytyków “ponad ledwo kontrolowanym hałasem, rozciąga się depresyjny wokal Cavea przechodzący z przerażenia, do szaleństwa”, oraz że “ani John Cale ani Alfred Hitchcock, nikt z nich nie był bardziej przerażający”. O Nicku powiedział również że “nie śpiewa lecz wydobywa głos ze swoich flaków”, mimo nawiązań do wcześniejszych krzykaczy muzyki jego styl był wyjątkowo rozpoznawalny, tak z resztą jak i muzyka zespołu, okrzyknięta potem mianem “jednego z najmroczniejszych i najbardziej wyzywających zespołów lat 80′”. W tym samym czasie zespół kręci także wideoklip do piosenki “Nick the Stripper” – “Biegałem wokół bez ubrania z symbolicznymi przekleństwami napisanym na mojej klatce piersiowej.” – opowiada Cave (Nick miał wtedy na sobie napis “Porca Dio” co oznacza “Bóg Świń”).
W grudniu 1981 zespół zaczyna prace nad kolejnym albumem studyjnym. Zbiegło się to wraz z aresztowaniem Tracy Pewa za jazdę pod wpływem alkoholu i drobną kradzież. Takie zachowanie nieobce było wszystkim członkom zespołu, często byli zatrzymywani nie tylko za prowadzenie po pijanemu, ale także za posiadanie narkotyków. Jedną z ich rozrywek były przejażdżki z dużą prędkością i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że członkowie zespołu w czasie tych przejażdżek siedzieli na dachu samochodu.
Tracy Pew otrzymuje karę 2,5 miesiąca pracy w zakładzie karnym. Jego miejsce zajmuje Barry Adamson, który nagrywa z The Birthday Party dwa utwory, Pew po odsiedzeniu wyroku wraca do zespołu. W tym czasie z zespołu wyrzucony zostaje Calvert, a jego miejsce zajmuje Harvey (z gitary schodzi na perkusję). Powodem zmiany perkusisty podanym do wiadomości publicznej jest fakt, że Calvert nie potrafił utrzymać rytmu w utworze “Dead Joe” w satysfakcjonujący dla wszystkich sposób. Jednak jak przyznali potem sami koledzy, Calvert był jedyną rozsądną osoba w grupie, odstawał od nich zachowaniem. Wynikać to mogło z pochodzenia Calverta, jego ojcem był pastor, syn chował przed nim wszystkie nagrania swojego zespołu.
W tym samym roku zespół nawiązał współpracę z Lydią Lunch. Cave i Lunch zaprzyjaźnili się szybko mimo różnicy charakterów – “Byliśmy na dwóch oddalonych planetach. Ja byłam dzika, nieskrępowana. Nick mimo że był ekstrawagancki na scenie, był bardzo spokojny” – wspominała Lydia Lunch. Lunch nazwała Cavea jednym z wielkich poetów, i pamiętała pierwszy raz gdy pokazał jej swoje prace – tysiące pisanych ręcznie słów, tak małych że potrzeba było lupy by je przeczytać. “Był hiper-przytomny i tak wrażliwy, co jest piękne dla mnie, ale to bolesna droga do podjęcia. Czy był przygnębiający? Był uzależniony od heroiny – oczywiście, że był przygnębiający” mówiła potem Lydia Lunch. Owocem tej współpracy jest album “Honeymoon In Red” nagrany w 1982, ale wydany już po rozpadzie zespołu w 1987. Cave i Harvey mając zastrzeżenia co do jakości nagrań wycofali swoje autorstwo z tego albumu.
Rok 1983 przynosi kolejne zmiany w The Birthday Party. Biorący udział w kilku nagraniach Blixa Bargeld na stałe zajmuje miejsce Howarda w roli gitarzysty. Harvey odchodzi z zespołu, napięcia na linii Cave – Howard stają sie nie do zniesienia, Pew po raz kolejny trafia do więzienia. Zespół wydaje singiel “Mutiny” i rozwiązuje się. Zakończenie działalności The Birthday Party nie oznaczało jednak końca grania dla byłych członków zespołu. Nick Cave gromadzi wokół siebie Harveya, Adamsona i Bergelda pod sztandarem Nick Cave and The Bad Seeds. Howard zaś zakłada grupę Crime And the City Solution.
The Birthday Party tworzyło muzykę zwierzęcą, dziką, niepokojącą, dadaistyczną, z charakterystycznymi elementami złośliwego czarnego humoru. Klimat podsycały alkohol, narkotyki i często napięte relacje między członkami zespołu. Była to muzyka specyficzna, ostra, nerwowa, ale wszystko w niej miało swoje miejsce. Oddawała nastrój problemów człowieka tamtych czasów, jego złość, obawy, manie i agresję. Mimo zaledwie kilku lat istnienia i niewielu wydanych płyt zespół zapisał się swoją specyfiką w pamięci słuchaczy oraz odcisnął swoje piętno na kontynuatorach – za równo tych spod znaku post-punka, no wave, deathrocka, gotyku, ale także i innych alternatywnych nurtów muzycznych.
Skład:
Nick Cave (wokal) 1980-1983
Mick Harvey (gitara) 1980-1982 (perkusja) 1982-1983
Tracy Pew (bas) 1980-1983
Phill Calvert (perkusja) 1980-1982
Rowland S. Howard (gitara) 1980-1983
Barry Adamson (bas) 1982-1983
Blixa Bargeld (gitara) 1983
Dyskografia:
The Birthday Party (Aus. Missing Link) 1980
Prayers on Fire (Thermidor) 1981 (4AD) 1988
Drunk On The Pope’s Blood EP (4AD) 1982
Junkyard (4AD) 1982
The Bad Seed EP (4AD) 1983
The Birthday Party EP (4AD) 1983
Mutiny! EP (UK Mute) 1983 / (4AD) 1989
It’s Still Living (Aus. Missing Link) 1985
A Collection … (Aus. Missing Link) 1985 / (Suite Beat) 1986
The Peel Sessions EP (UK Strange Fruit) 1987
The Peel Sessions EP (UK Strange Fruit) 1988
Hee Haw [CD] (UK 4AD) 1989
Peel Session Album (Strange Fruit/Dutch East India) 1991
Hee Haw EP (Aus. Missing Link) 1979 + 1983
Honeymoon in Red (UK Widowspeak) 1987