Television Personalities to angielska grupa post punkowa, której początki sięgają lat 70-tych minionego stulecia – w 1978 roku ukazał się jej pierwszy singiel, zatytułowany “14th Floor/Oxford Street W1″. Trzy lata później światło dziennie ujrzał oficjalny longplay – “And Don’t The Kids Just Love It”, moim zdaniem najlepsza pozycja w karierze projektu.
Muzyka zawarta na płycie to przede wszystkim surowe, gitarowe granie i chwytliwe, wpadające w ucho melodie – utwory nie są zbyt rozbudowane, idealnie nadają się do nucenia. Nie znaczy to jednak, że zawartość “And Don’t The Kids Just Love It” jest infantylna – świetnie wypadają tu akustyczne gitary, których tempo momentami jest naprawdę zawrotnie, chociażby w “Silly Girl”. Wspomniany kawałek jest najprostszy i jednocześnie najlepszy na krążku – wokal jest nieco zachrypnięty, a tekst wręcz wykrzyczany. Stary schemat “zwrotka, refren, zwrotka” pasuje tu idealnie. Następny utwór nie jest już tak dynamiczny – gitary wybrzmiewają jakby w tle, a wokalu prawie wcale nie słychać. Melodia zdecydowanie potrafi zaczarować. Na albumie nie brakuje także różnych udziwnień, jak np. ćwierkanie ptaków w “I Know Where Syd Barrett Lives”, które tworzy atmosferę prawdziwej sielanki, zburzonej w ostatnich sekundach nieoczekiwanym “Oh, shut up!”. Kawałek jest też doskonałym przykładem na to, jak bardzo Dan Treacy lubi poruszać w swoich tekstach tematy dotyczące popkultury. Na płycie słychać również urokliwe trzeszczenie, bardzo charakterystyczne dla płyt nagranych w tamtych czasach, co nie zmienia faktu, że “And Don’t The Kids Just Love It” nawet po prawie trzydziestu latach brzmi świeżo i soczyście.
To, co tak bardzo charakteryzuje dokonania Television Personalities to autentyczność, energia i dystans do własnej twórczości – niektóre pozycje sprawiają wrażenie nagranych całkiem spontanicznie. Młode kapele grające zarówno punk, jak i indie mogą czerpać od niej pełnymi garściami.
Television Personalities – “And Don’t the Kids Just Love It” – Rough Trade Records 1981